Vorige week in de klas: Ik was er weer ingevallen, mijn zelfgegraven loslaat-kuil. Wat ik wilde was de kinderen vrijer laten en van binnenuit motiveren. Wat ik bereikte was blijheid en kinderen die enorme zin in werken hadden. Mooi! Maar ook: CHAOS.
Vallen in de loslaat-kuil: 'Help! Waar ben ik aan begonnen? Komt dit ooit nog goed?' Ook in de praktijk maken ouders dit minstens één keer per traject mee. Als je dit herkent: Ja, het komt goed. Je bent er bijna zelfs!
Zo'n belangrijk concept in de opvoeding: loslaten. Het klinkt best makkelijk. Toch? Gewoon laten gaan, je handen er vanaf houden. Veel simpeler kan het niet, zou je zo denken. Valt dat even tegen! Rara, hoe kan dat? Wat is dat toch? Een collega liet me even van een afstand naar de situatie kijken en daar zag ik het. De oplossing lag gewoon in mij!
Zo'n belangrijk concept in de opvoeding: loslaten. Het klinkt best makkelijk. Toch? Gewoon laten gaan, je handen er vanaf houden. Veel simpeler kan het niet, zou je zo denken. Valt dat even tegen! Rara, hoe kan dat? Wat is dat toch? Een collega liet me even van een afstand naar de situatie kijken en daar zag ik het. De oplossing lag gewoon in mij!
Stel dat je een kind bent dat altijd stevig vastgehouden werd. Op een dag word je losgelaten. Je wordt wakker in een vreemde wereld. Wat gebeurt hier allemaal? Ineens wordt iets heel anders van je verwacht! Maar wat? En hoe ver kun je gaan? Hoe kun je daar nou achter komen? Door grenzen te zoeken natuurlijk! Kinderen willen voelen, ervaren, beleven. Dus zoeken ze grenzen met hun gedrag. Dan merken ze snel genoeg wat de bedoeling is.
De oplossing ligt in het duidelijk aangeven van je grenzen. Laat het ze dus ook voelen, ervaren, beleven. Want zo kun je kinderen wezenlijk bereiken. En kom je heel dicht bij elkaar. Dat willen we toch allemaal?
